Wat er met mij is gebeurd
laatste rubriek is alweer zo’n 2 jaar geleden. Dat heeft 2 oorzaken gehad. Het eerste jaar ben ik bezig geweest met een project om een spirituele lifestyle experience te organiseren. De bedoeling was om dit te laten plaatsvinden in de Ziggo Dome (Amsterdam).
In feite kwam dit project vrij snel van de grond met een aantal boekenschrijvers (Marja de Vries en Hans Andeweg), een groep jonge Amsterdamse spirituele lifestyle, yoga, meditatie specialisten en natuurgeneeskundigen. De reden om dit te doen lag in de behoefte van heel veel gezondheidswerkers in zogenaamde alternatieve sfeer om hun spirituele lifestyle benadering van gezondheidsproblemen uit te dragen.
De doelgroep voor deze Wake Up Experience zijn alle mensen die lijden aan chronische ziekten, alle gezondheidszorg werkers zowel in de reguliere, alternatieve en spirituele sector. Met name deze laatste twee groepen zijn van groot belang bij de behandeling van chronisch zieken.
Ook zijn vele jonge mensen steeds vaker geïnteresseerd in spirituele lifestyle aspecten van dit leven. Voor ieder die de samenhang van alle aspecten van het leven wil voelen en beleven zou een dergelijke Wake Up Experience een diepte investering zijn.
Hoewel de reguliere gezondheidszorg zich een machtspositie toe-eigenen met een grote mate van arrogantie, zijn het juist de spirituele lifestyle specialisten die steeds vaker een belangrijke bijdrage leveren aan het genezingsproces van chronisch zieken en onze gezondheid in het algemeen.
Helaas mijn droom om dit te realiseren met deze groep mensen werd wreed verstoord.
Maart vorig jaar, 2019 werd ik getroffen door een hersenstam infarct. Eigenlijk is de hersenstam het ‘reptiele brein’, van hier uit worden vele automatische functies van ons lichaam bestuurd. De grote hersenen bleven dus buiten schot. De week voor dit gebeuren hadden we nog vergaderd over het programma van de Wake-Up Experience.
Nu een jaar later ben ik weer zover om in ieder geval aan mijn rubrieken bij Orjana te gaan werken.
In de namiddag van 20 Maart 2019 terwijl ik bezig was het verslag te maken van onze laatste vergadering, kreeg ik een ‘licht’ gevoel in mijn hoofd terwijl mijn voorhoofd begon te transpireren. Dit voelde niet goed.
Van achter mijn computer ben ik naar een bank gestrompeld om even op adem te komen. Al snel besloot ik boven op bed te gaan liggen. De kracht in mijn armen en benen was er nog, maar mijn evenwicht liet me volkomen in de steek. De trap op ging nog net, aan alles moest ik me vastklampen om op de been te blijven. Ik viel op bed en ben daar rustig gaan liggen. Er was geen angst, ik had het idee dat ik even rust moest nemen.
Mijn vrouw was boodschappen aan het doen.
Een uur ging voorbij toen ik me realiseerde dat ze thuis gekomen was. Om haar niet ongerust te maken bleef ik nog even rustig liggen. Ze liep op een gegeven moment door het huis, ik wilde haar roepen maar mijn stem liet het afweten hoe hard ik ook probeerde te roepen, verder viel het me op dat ik niet meer kon slikken.
Om haar aandacht te trekken sloeg ik met mijn horloge meerdere malen hard op grond, ze kwam verschrikt naar boven en schrok nogal toen ze me op bed zag liggen en merkte dat ik alleen nog wat kon fluisteren. Ik stelde haar gerust met de veronderstelling dat het waarschijnlijk een acute griep aanval was. Ook de duizeligheid zou daar bij kunnen passen. Zij had namelijk de week daarvoor ook met een griep gepaard gaande met duizeligheid op bed gelegen.
We besloten het even aan te zien ook omdat ik geen hoofdpijn had en mijn bewegingsapparaat qua kracht normaal functioneerde. Het was ondertussen half 6, geen goede tijd om groot alarm te slaan door bijvoorbeeld de huisarts of zelfs 112 te bellen.
Het niet kunnen slikken verontrustte mij wel, daardoor was ik niet instaat om paracetamol en Cinnirazine (een pilletje tegen wagenziekte en duizeligheid) in te nemen, die ik de week daarvoor voor de griep van mijn vrouw had gekocht bij het Kruidvat.
De oplossing voor dit probleem was toch nog vrij eenvoudig, 2 tabetten paracetamol en 2 tabletjes Cinnirazine in injectiespuit gevuld met water opgelost en rectaal ingespoten. Dit snachts nog keer herhaald en zonder veel problemen de nacht door gekomen.
Om 8 uur in de morgen wilde ik naar het toilet gaan, maar kon niet op mijn benen blijven, er was simpelweg geen enkele coördinatie en een sterke valneiging naar links. Ook kruipen was onmogelijk en met een soort tijgersluipgang heb ik me naar het toilet gesleept. Oké, mijn vrouw heeft toen toch maar de huisarts gebeld, zij kon om 11.30 langs komen.
Waarom niet eerder vraag je je misschien af.
Ten eerste vind ik het prima om er te werken, maar een opname in een ziekenhuis is toch een van de laatste dingen die op mijn verlanglijstje staan.
Ten tweede in mijn ‘eigen’ ziekenhuis te worden opgenomen en mogelijk in mijn ‘eigen’ mortuarium terecht te komen, stond me erg tegen.
De huisarts trok direct aan de noodrem en bestelde de ambulance. De broeders van de ambulance zagen het niet zitten mij de trap af te krijgen en bestelden de brandweer om mij via het raam naar beneden te halen.
Even later met loeiende sirenes naar het ziekenhuis, voor ik het wist lag ik onder een CT scan en werd er een staminfarct Li geconstateerd overgrijpend op de kleine hersenen. Dit door een stolseltje waarschijnlijk vanuit de arterie bassilaris.
Het commentaar van neuroloog luidde: ja, dat is je eigen schuld, had je maar bloedverdunners moeten slikken.
Voor ik het wist lag ik met een voedingssonde in mijn maag en een infuus in mijn arm op een gemengde zaal met 8 mensen. Nu begon het pas echt.
Binnen een uur kreeg ik een afschuwelijk hik na elke uitademing, dus om de 5 seconden. Daarbij kwam het zuur uit maag via mijn slokdarm bij elke hikslag in mijn keel terecht, dat moest ik wel uitbraken want slikken kon ik niet. Dit duurde ongeveer 14 dagen aan een stuk zonder ook maar uur slaap. Bij sterke hik is het namelijk onmogelijk om te slapen. Na twee dagen zuurbraken en niet in staat te slikken kreeg ik een dubbele longontsteking, koorts, benauwdheid, zuurstof met neussonde en ondertussen ging de hik maar door.
Mijn medicatie bestond uit hoge doseringen antibiotica en allerlei middelen die de hik moesten remmen waardoor ik regelmatig psychotisch werd………
Binnenkort het vervolg van mijn verhaal.
HET VERVOLG
Mijn medicatie bestond uit hoge doseringen antibiotica en allerlei middelen die de hik moesten remmen en dat eigenlijk niet of zeer beperkt deden. Wel ging ik ervan hallucineren. Slapen deed ik niet. 3 keer werd mijn vrouw de eerste week midden in de nacht gewaarschuwd dat het erg slecht met me ging ‘of ze maar wilde komen’.
Ze belde dan in paniek een vriend van mij, daar stonden ze dan even later aan mijn bed toe te kijken hoe ik mijn kamer had verbouwd met bloed en braaksel, uitgerukt infuus en maagsonde. Vanaf die voorvallen bleven familieleden of vrienden ‘s nachts bij mij waken, om te voorkomen dat ik weer naast mijn bed lag, omdat ik dacht dat ik kon lopen of weer aan de ophanging van mijn tv aan het plafond hing.
Het was s’ morgens vroeg als de zon opkwam prachtig om de skyline van Den Haag te zien, het was koud buiten. Het was een uitzicht dat ik goed kende. Tijdens mijn werkzaamheden als patholoog-anatoom had ik het al eens uitgebreid gefotografeerd voor een voordracht in het buitenland.
De laatste week van de drie weken die ik het ziekenhuis heb gelegen, kreeg ik een eigen kamer en elke dag bezoek van een fysiotherapeut, logopedist of een ergotherapeut en natuurlijk elke ochtend de paardenstaarten. Ze deden me denken aan de paardenstaarten van het Nederlandse damesvoetbalelftal.
Nog steeds had ik een voedingssonde, waardoor elke drie uur 150 cc van een bruine dikke Nutricia drap in mijn maag werd gespoten, ook ‘s nachts.
Met de medische staf (de paardenstaarten) heb ik de nodige aanvaringen gehad. Wat betreft de verpleging zijn er twee categorieën; de echte die altijd voor je klaar staan, niets is ze teveel. Hun passie is ‘zorgen voor’, door hun aandacht en medeleven geven zij je de energie die je nodig hebt om door te gaan.
Dan nog een tweede categorie, zij die verpleegster als een soort status beschouwen, zij hebben nauwelijks gevoel voor de patiënt en meestal zijn het dan gevoelens van medelijden en ‘zielig vinden’. Aan deze negatieve emoties heb je als patiënt niet veel. Als ze aan je bed verschijnen stijgt je bloeddruk en soms ging ik spontaan braken, kennelijk ben ik erg gevoelig voor hun negatieve energie.
Met Fleur en Yvette van de categorie ‘echte verpleegkundigen’ had ik een bijzondere band. Fleur was in die tijd haar huis aan het verbouwen, ze had altijd een goed humeur, ze was groot en sterk, een jonge mooie vrouw waar je als man graag eens tegen aan zou willen staan.
Yvette deed me de tijd vergeten als ze de sondevoeding in de maagsonde spoot, ze nam daarvoor de tijd, zodat ik geen maagkrampen kreeg. Ze had een tweelingzuster die in Denemarken profvoetballer was. Zelf had zij bij FC Den Haag gevoetbald. Ik noemde haar ‘Bommetje’ omdat ze compact en kordaat liep, zo iemand die niet te stuiten is.
Haar tweeling zus had ik de naam ‘Stuiterbal’ gegeven, van haar liet ze mij op mijn laatste zaterdag in het ziekenhuis een doelpunt zien die ze die middag had gemaakt bij haar Deense club. ‘Stuiterbal’ bevond zich op de middellijn links, kreeg alle ruimte, liep nog 10 meter door, zag de keeper van de tegenstander aan de rand het strafschopgebied staan en schoot de bal met een geweldige volley over de wanhopig naar achter struikelende keepster al stuiterend rechts in de hoek.
Eén keer eerder had ik een dergelijk doelpunt gezien, namelijk ergens lang geleden van Johan Cruijff tegen het toenmalige ADO Den Haag in het Zuiderpark, een wereldgoal dus.
De Neurologie is wat medici noemen een ‘beschouwend’ vak. Dat wil zeggen, de neurologen kijken naar hun patiënten en doen verder weinig actiefs. Zo ligt iemand op de afdeling Neurologie en wordt min of meer in de gaten gehouden. De meesten hebben een beroerte gehad en liggen vrijwel bewegingsloos in bed, niemand doet iets, behalve de verpleging om te verschonen en te voeren en de fysiotherapeut die even langs komt om te zien of er nog iets bewogen kan worden.
In de laatste week heeft hij mij met behulp van een brug geleerd enkele passen los te lopen, weliswaar tussen de leggers van die brug.
De logopedist kwam steeds om via mijn neus mijn stembanden te observeren, mijn Re stemband stond namelijk stil en staat dat nog steeds. Na twee keer had ik er genoeg van en zei dat het wel mocht als zij er dan ook iets aan kon doen, zij droop af.
Mijn stem laat te wensen over, na een half uur praten gaat de kwaliteit achteruit, maar ik kan er toch goed mee overweg.
Toen er een plek vrij kwam in een revalidatiecentrum, mijn vrouw was daar zeer ijverig achteraan gegaan, mocht ik het ziekenhuis verlaten, weliswaar nog steeds met een voedingssonde in mijn neus, waaruit blijkt dat ze snel van me afwilden.
Basalt in Leiden, ik kan niet anders zeggen, was een verademing, ik kreeg onmiddellijk het gevoel dat zij er voor mij waren. In het ziekenhuis was dat juist andersom, ik was er voor hen.
In het begin ging het steeds slechter, de voortdurende onderbrekingen voor mijn voeding sloopte me. Na overleg met het behandelende team heb ik samen met mijn zoon de verantwoordelijkheid genomen om de sonde te verwijderen, hetgeen betekende dat ik moest leren hoe te slikken en vooral ook te drinken.
Gelukkig, dat ging eigenlijk beter dan iedereen had verwacht, er was een speciale eettafel voor ‘slechte slikkers’ met net zoveel therapeuten als eters. Eerst weer leren slikken met Brinta en soep, ik genoot ervan, na een maand weer iets in mijn mond. Op een gegeven moment kreeg ik gepureerd avondeten, het smaakte me alsof ik in een 3 sterren restaurant at.
Elke dag logopedie, ergotherapie en fysiotherapie en natuurlijk de eet en slik sessies en ‘wat wilt u, kunnen we nog iets voor u doen’. Ik wil weer leren lopen, ook trappenlopen, fietsen, zwemmen, goed slikken en beter praten.
In drie tot vier weken hebben ze het me allemaal geleerd en kon ik naar huis.
Nu precies een jaar later is alles gestabiliseerd, het lopen lijdt nog onder mijn instabiliteit, mijn energie niveau is laag, slikken gaat nog steeds niet automatisch, de rechter helft van mijn lichaam kent geen prik- en snij gevoeligheid, maar bij aanraking is een sterke overgevoeligheid.
Mijn Re stemband staat nog steeds stil. Ook is de temperatuur aan de rechterkant van mijn lichaam 2 graden lager en heb ik het gevoel dat er rechts van mij een openhaard brand. Zowel mijn gevoelens als mijn gevoel zijn behoorlijk verstoord. Het zijn allemaal zaken waar je mee kan dealen.
Mijn hersenfuncties zijn gelukkig verder helemaal in orde, ik heb geen gevoelens van boosheid of angst gehad en nog steeds niet.
Dus ik dacht dat het weer tijd werd mijn rubrieken te vervolgen.
Ziekten zijn een onderdeel van dit leven.
Wij moeten ons dus afvragen als een ‘ziekte’ ons treft wat de betekenis kan zijn. Heb ik wel genoeg aandacht aan mijn lichaam en geest gegeven, was ik me wel bewust waar ik mee bezig was. De mate van bewustzijn bepaalt uiteindelijk onze geestelijk en lichamelijke gezondheid.
In de komende rubrieken over ‘chronische ziekten’ zal dit zeker nog ter sprake komen. Hoe moeilijk ook in deze, door de overheden opgelegde hectische tijd, blijf kalm en bij jezelf…
P.s.
Toch moet ik nog iets zeggen over de Corona maatregelen:
Zoals je weet worden kinderen en jonge mensen niet of slechts met lichte ziekte verschijnselen getroffen door dit virus. Het zijn voornamelijk mensen boven de 60 die het zwaar te verduren kunnen krijgen.
Het grootste probleem is dan in aanvang het hoesten en de koorts die tot 40 graden kan oplopen. De ontsteking is dan beperkt tot de bovenste luchtwegen. Daarna zijn de longen aan de beurt en door beschadiging van de cellen die de longblaasjes bekleden (alveolaire cellen) en de bijkomende ontstekingsreactie is een goede uitwisseling van zuurstof verstoord.
Het resultaat is dan een zuurstofgebrek, dus benauwdheid vooral bij inspanning bijvoorbeeld bij trappenlopen. Bij gezonde volwassenen blijft het hierbij en na 2 tot 3 weken hebben zij duidelijk een afweer opgebouwd middels aantoonbare antistoffen.
Het probleem bij ouderen is dat zij meestal al gecompromitteerd zijn door een onderliggend ontstekingsproces. Deze (of het nu een ontsteking bij een kies of een of andere autoimmuunziekte is doet er niet toe) maken dat het lichaam veel eerder en sterker reageert op nieuwe indringers zoals het Coronavirus.
Deze ontstekingsreactie kan dan zo heftig worden dat er bijvoorbeeld stolsels (trombose) kunnen ontstaan, met als uiteindelijk resultaat het uitvallen van meerdere orgaansystemen met de dood als gevolg.
Hieruit volgt tevens dat de aangewezen therapie zou moeten bestaan uit ontstekingsremmers en antistolling.
Het beste beleid rond dit Coronavirus is dan dus de ouderen beschermen zeker als zij een onderliggende ontstekingsziekte hebben. Maar zorgen dat kinderen en volwassenen die gezond zijn, normaal met elkaar omgaan en zo zullen worden geïnfecteerd en immuniteit kunnen opbouwen.
Zo zal het virus binnen 1 jaar uit de populatie verdwijnen.
Met het huidige beleid zal het virus zeker nog gedurende 3 jaar vele doden opeisen en niet uit de populatie verdwijnen.
Het verhaal dat evenementen pas weer kunnen als er een vaccin tegen het virus is moet als een enorme dwaling van de politiek worden beschouwd, ingegeven door de farmaceutische industrie.
Onwetendheid is troef, zo is er in mijn ziekenhuis nog geen enkele obductie op overleden Corona patiënten verricht, als dat in alle ziekenhuizen in ons land het geval is, kunnen wij dan nog van kwaliteit in onze gezondheidszorg spreken?
Dr Roel
** Wie een vraag heeft voor Dr Roel mag die emailen naar info(apestaart)orjana(punt)nl (schrijven zoals een normaal emailadres geschreven wordt). Dr Roel zal uit de inzendingen selecteren en antwoorden via de column of email. Uw mail wordt altijd beantwoord of door Orjana of door Dr Roel.
Reacties
Trackbacks and pingbacks
No trackback or pingback available for this article.
👍👍👍