Ons erfelijke materiaal bevindt zich in de kernen van onze cellen. Elke cel in jouw lichaam bevat dus dezelfde genetische code. De diversiteit van cellen is echter groot (levercellen, bindweefselcellen, schildkliercellen, enzovoorts). Dat wil dus zeggen dat elke celsoort wordt gekenmerkt door een unieke set van genen die actief zijn en juist andere genen die zijn geblokkeerd. Het DNA is geen statisch gegeven maar kan zich aanpassen door invloeden van buiten zoals dus chronische stress of allerlei emoties. Chronische stress is in staat om veranderingen in de activiteit van genen te bewerkstelligen en daarmee de functie van cellen te beïnvloeden.
Er zijn 2 manieren waarop chronische stress ons genetisch materiaal kan veranderen:
- Door transcriptie factoren, zoals we gezien hebben zijn deze eiwitten een soort DNA-schakelaars die specifieke codes op het DNA herkennen en na binding aan deze code het gebruik van dat gen of een aantal genen kunnen activeren of blokkeren.
- Is het gebleken dat genen door sterke stress-momenten bovenop chronische stress, blijvend kunnen worden uitgeschakeld. We noemen dit epigenetica. Dit gebeurt doordat het DNA op een specifieke plek wordt gemethyleerd. Er treedt een chemische reactie op met een methyl-groep, waardoor een gen wordt geblokkeerd en transcriptiefactoren niet meer kunnen binden aan dat gen. Deze blokkade kan zelfs worden overgedragen naar volgende generaties.
Veranderingen aan ons genetisch materiaal zijn aanwezig in alle cellen van ons lichaam, ook in onze geslachtscellen (spermacellen en eicellen).
Bij een bevruchting van de eicel door een spermacel kan het dus zijn dat veranderingen in de activiteit van het genetisch materiaal worden overgedragen aan de nieuwe vrucht; mens of dier.
Het zal je duidelijk zijn dat dit kan leiden tot stoornissen bij de volwassen vrucht die niet samenhangen met het oorspronkelijke genetische materiaal van de ouders, maar te maken hebben met het veranderde genetisch materiaal van beide ouders.
Stress is dus niet zomaar iets onschuldigs, het is serieus in staat om ons erfelijk materiaal te manipuleren en zo functies van cellen en celsystemen te frustreren. Zo kunnen belangrijke hormoonsystemen worden ontregeld die ook nog kunnen worden doorgegeven aan een volgende generatie.
Door de beperkingen die ons nu worden opgelegd door de overheid zullen op den duur heel veel mensen met stressproblemen een chronische ziekte ontwikkelen. Dan heb ik het niet alleen over volwassenen, maar ook over onze kinderen.
Het langdurig sluiten van onder andere scholen, winkels, de horeca, bioscopen, evenementen, onze culturele uitingen en sportinstellingen, zal naast een ineenstorting van onze economie ook ernstige schade aan onze gezondheid opleveren.
Een schade die via veranderingen in ons genetisch materiaal ook invloed zal hebben op volgende generaties.
Het is uiteindelijk werkelijk de vraag of deze langdurige buitenproportionele wereldwijde maatregelen wel opwegen tegen de extra sterfte door de Corona griep van voornamelijke ouderen, waarvan velen reeds aan een chronische ziekte lijden.
De natuur kan soms hard zijn, we moeten ook tevreden kunnen zijn met een voltooid leven met kinderen en kleinkinderen, we kunnen nou eenmaal niet allemaal 100 jaar oud worden en nog gezond zijn ook.Het kan ook niet de bedoeling zijn dat onze gezondheidszorg zich erop richt om ons leven zolang mogelijk te rekken.
Als pasgeborenen, peuters, kleuters, pubers en jong volwassenen de slachtoffers zouden zijn, kan ik mij deze hysterische maatregelen wel voorstellen.
Overigens, hoe eerder dit virus uit onze populatie verdwijnt, hoe kleiner de kans op een mutatie die wel dodelijk kan zijn voor jongeren. Gelukkig zijn de meeste mutaties die optreden ‘sterf mutaties’, dat wil zeggen dat de mutaties niet levensvatbaar zijn.
Eén ding moet duidelijk zijn en dat is dat de stress die gepaard gaat met de huidige aanpak van het Corona virus enorm is en ongekend.
Als kind heb ik met mijn vriendjes, bij mannen die onze voetbal afpakten omdat deze bij het voetballen op straat per ongeluk in hun tuin kwam, een aardappel in hun uitlaat geperst. Het resultaat was dan hij zijn auto niet aan de praat kreeg, voor ons dikke pret.
Met deze lockdown is onze uitlaatklep ook dicht gestopt, op den duur zal dit tot een ophoping van frustraties leiden en gebeuren er ongelukken.
Dit zal zowel bij de onze jeugd als vele volwassenen zijn sporen gaan nalaten en zal zeker effect hebben op onze collectieve gezondheid met in de komende jaren een toename van het aantal chronische zieken en kankergevallen als resultaat.
Door alle maatregelen rond het Corona virus zijn er vrijheden van ons afgenomen en omdat de hele wereld op dezelfde manier reageert (op gezag van de WHO en United Nations) hebben wij het idee dat het dan ook echt noodzakelijk is om die vrijheden los te laten.
Slechts weinigen protesteren en als zij willen demonstreren wordt ze dat ontzegd, zogenaamd om veiligheidsredenen. Verder krijgen zij een scheldnaam en moeten door het leven als ‘complotdenkers’. Net zoals elke natuurgenezer met de scheldnaam kwakzalver wordt weggezet.
Ondertussen wordt het toch steeds duidelijker dat je beter af bent bij een natuurgenezer dan bij de reguliere zorg. Waarschijnlijk zullen wij ermee moeten leren leven dat onze vrijheden steeds meer worden beperkt en dat gehoorzaamheid aan het systeem de norm wordt.
In feite is het dat wat in China al normaal is, als je je niet houdt aan de voorschriften heb je bijvoorbeeld geen mogelijkheden om naar het buitenland te reizen of deel te nemen aan bepaalde ‘voorrechten’. Uitbuiting van mensen in deze vorm zou je kunnen vergelijken met de ‘nieuwe slavernij’. Wat er nu speelt is een geleidelijke overgang van ‘onze vrijheid’ naar een nieuwe vorm van ‘slavernij’. Slavernij die wordt geregisseerd en gestuurd door de Super-Eliten op deze aardbol, ook wel ‘Mr Global’ genoemd.
Deze trend is mogelijk geworden door de ontwikkeling van Artificial Intelligence (A.I.), registratie van data van alle mensen en doorvoering van robotisering op grote schaal en uiteindelijk ook een nieuw monetair stelsel
Wat jij nog mag in je leven is dan gekoppeld aan jouw gedrag (bijvoorbeeld of je bent ingeënt of getest tegen/op Corona of niet, of hoe jij je in het verkeer of in het algemeen in het openbaar, gedraagt, of jij in je woning overlast veroorzaakt, of je wel naar bevrediging en hard genoeg werkt en zo meer)
Deze overgang naar het beperken van jouw vrijheden is begin 2020 in gang gezet door angst te zaaien en hoge boetes uit te delen, dit zal op den duur tot veel stress en emoties leiden en dat wordt door velen nu reeds aan den lijve ondervonden.
Het is merkwaardig om te zien hoe laconiek mijn kleinkinderen met deze vrijheidsbeperkingen omgaan, zo van ‘ach straks hebben we toch weer alle vrijheid’ en ‘van het virus hebben wij toch geen last’.
De overgang naar deze nieuwe vorm van slavernij zal waarschijnlijk voor mijn kinderen de meeste frustratie opleveren, maar voorlopig zien zij alle vrijheidsbeperkende maatregels als tijdelijk.
Voor mijn generatie en mijzelf is het niet echt meer van belang, gelukkig hebben wij van veel vrijheden kunnen genieten tijdens dit leven, althans dat gevoel heb ik. En wellicht zullen mijn kleinkinderen er ook zo naar kijken als ze op mijn leeftijd zijn, dat hoop ik dan maar.
De mens heeft gelukkig het vermogen om zich snel aan te passen aan veranderende omstandigheden en zich in hun lot te schikken.
Zoals we hebben gezien is ons DNA ook zeer dynamisch als het gaat over emoties of chronische stress. De omgeving waarin wij opgroeien en leven is dus zeer bepalend hoe wij uiteindelijk onze genen gebruiken en wie wij zijn.
Met onze zintuigen ervaren wij onze omgeving, die informatie gaat rechtstreeks naar ons limbisch systeem en wordt daar gebonden aan een emotie. Deze emotionele waardering stuurt via allerlei neurale netwerken en hormonale processen een deel van onze transcriptiefactor activiteit.
Als voor de ene persoon een waarneming prettig is, dan is zijn of haar transcriptiefactor activiteit anders dan bij iemand waarbij dezelfde waarneming als angstig wordt ervaren. Psychologische stress heeft in tegenstelling tot acute stress, geen duidelijk begin en einde. Acute stress begint bij gevaar en eindigt als het gevaar is geweken.
Psychologische stress verandert niet alleen hormoonbalansen en transcriptiefactoren, maar hebben ook een directe werking op de hersenen zelf. Bij stress vallen contacten tussen de zenuwen van het zenuwnetwerk gedeeltelijk weg. Zo wordt bij angst en pijn het gebied van de amygdala groter en het gebied van de prefrontale cortex kleiner. Verder heeft stress bijvoorbeeld ook invloed op de cortisolspiegel in ons bloed. Dit hormoon dat in de bijnier wordt geproduceerd is bij vele lichaamsfuncties betrokken, zoals ons metabolisme, afweersysteem, voortplanting, groei, gedrag en vele andere vitale functies.
Bij chronische stress is de cortisolspiegel in ons bloed verhoogd en dit geeft dus al een frustratie van vele functies. Ook andere bijnierhormonen zoals adrenaline en noradrenaline doen mee en deze stresshormonen hebben een direct invloed op bijvoorbeeld de bloeddruk, de hartslag frequentie, de glucose stofwisseling en bloedstolling.
Tijdens stressreacties wordt in de hypofyse een eiwit POMC aangemaakt, dit is de voorloper van een reeks andere hormonen zoals endorfine en deze beïnvloeden belangrijke processen als vruchtbaarheid, libido, eetlust, pijn en stemmingen.
Je ziet dus dat allerlei hormoon producerende organen zoals bijnieren, hypofyse en schildklieren niet meer optimaal gaan functioneren en vele vitale processen onder druk zetten. Bij positieve en prettige ervaringen hoort gelukkig ook een heel profiel aan hersenactiviteiten, hormonen en transcriptiefactoren die samen resulteren in een ‘feel good respons’. Deze ‘feel good respons’ wordt dan veroorzaakt door stoffen als oxytocine, dopamine, serotonine en endorfine.
Al deze stoffen zijn in feite eiwitten met een bijzonder sterke biologische activiteit zowel op celniveau als op het niveau van het functioneren van onze genen.
De biologische activiteit van moleculen als oxytocine en dopamine is afhankelijk van binding aan receptoren die zich aan het oppervlak van cellen bevinden. Niet bij iedereen reageren deze receptoren op dezelfde wijze op een binding met bijvoorbeeld dit oxytocine.
Niet bij iedereen zal deze binding een ‘feel good’ reactie geven of leiden tot goed sociaal gedrag, of het voelen van verliefdheid op het eerste gezicht, of een geluksgevoel na de bevalling waarbij de pijn tijdens de bevalling snel is vergeten.
De reactie van het lichaam op chronische stress en diepe emoties is moeilijk voorspelbaar, omdat het afhankelijk is van heel veel interne dynamische interacties van neurale netwerken, veranderingen in de activiteit van genen via transcriptiefactoren en methylering, biologisch actieve stoffen als hormonen en mediatoren en binding aan receptoren aanwezig op celmembranen.
In de volgende rubriek zal ik bij een aantal chronische ziekten als het pijnsyndroom, fibromyalgie, hart- en vaatziekten en zogenaamde auto-immuunziekten laten zien welke factoren een rol spelen.
Begrijp goed dat jij met een chronische ziekte uiteindelijk zelf dit ziekteproces onder controle kan krijgen door andere reacties in jouw lichaam op gang te brengen.
Hoe dan? We zullen het zien!
Voor nu een positieve groet van Dr Roel.
Uitingen van derden in columns reflecteren niet per definitie de visie van Orjana.nl
** Wie een vraag heeft voor Dr Roel mag die emailen naar info(apestaart)orjana(punt)nl (schrijven zoals een normaal emailadres geschreven wordt). Dr Roel zal uit de inzendingen selecteren en antwoorden via de column of email. Uw mail wordt altijd beantwoord of door Orjana of door Dr Roel.
