Het blijkt dat Chronische stress via een aantal neurale netwerken en biochemische processen lichaamsfuncties schade toebrengt. De schade bestaat meestal uit een verhoogde ontstekingsgevoeligheid. Dit kan aanleiding zijn tot ziektebeelden die opgestart worden door ontstekingen. Ontstekingen die verschillende organen kunnen betreffen, meestal afhankelijk van familiale predispositie of die betrekking hebben op het type stress dat ten grondslag ligt aan een specifieke aandoening.
We weten daar te weinig van af omdat we meer bezig zijn met de farmacologische therapie dan met de holistische benadering van het probleem.
Als we de reactie van chronische stress op ons lichaam nader bekijken dan blijkt er een sterke interactie met ons immuunapparaat te zijn. Chronische stress veroorzaakt op twee manieren een versterking van een ontstekingsreactie.
Ten eerste door het opstarten van ontstekingsreacties via het sympathische zenuwstelsel en lymfoïde organen en het beenmerg. De op deze wijze geactiveerde immuuncellen produceren het cytokine IL-6. Deze stof zorgt onder andere voor een versterking maar vaak ook de inductie van een ontstekingsreactie. Bij een natuurlijke reactie op gevaar is deze stressreactie prima, omdat een hyperactief immuunsysteem beter eventuele verwondingen en daarbij optredende infecties aan kan. Maar bij chronische stress is zo’n overactief immuunsysteem schadelijk en kan uitmonden in een scala aan chronische ziekten.
Het is duidelijk dat er onder normale omstandigheden een balans moet zijn om escalatie van ontstekingsreacties te voorkomen. Tijdens een infectie met het COVID-19 virus zien we dat deze balans soms niet gevonden wordt en een reactiepatroon optreedt dat leidt tot cytokinestorm die een escalatie van ontstekingen in gang zet. Daarbij komen mediatoren (biochemische stoffen) vrij die aanleiding zijn tot de vorming van micro-stolsels in orgaansystemen. Zoals reeds eerder vermeld is dit aanleiding tot een ‘multi-organ failure’, met de dood als gevolg.
Chronische stress activeert transcriptiefactoren, zoals we hebben gezien. De transcriptiefactor ‘NF kappa B’ heeft zo’n beetje het hele immuunsysteem onder zijn hoede. Het is juist deze transcriptie factor die bij chronische stress actief is en zorgt voor een ontsporing van immuunreacties. Via het autonome zenuwstelsel produceren de hypofyse en de bijnieren hormonen, zoals cortisol, adrenaline en noradrealine, die eveneens het immuunsysteem onder druk zetten, dan weer activeren, dan weer onderdrukken en zo zorgen voor een disbalans in het functioneren.
Zoals eerder ter sprake gekomen worden ziekteprocessen als fibromyalgie, pijnsyndromen en vermoeidheidssyndromen vaak afgedaan met ‘het zal wel tussen de oren zitten’. Dit draagt zeker niet bij aan het begrip van deze, toch eigenlijk wel zeer alarmerende en frustrerende ziektebeelden. Vooral ook omdat je door je omgeving vaak als de ultieme zeurkous wordt bestempeld. Vele artsen hebben geen idee waarop deze ziektebeelden berusten. Het bloedonderzoek en de (on)nodige en beeldvormende onderzoeken laten allemaal geen afwijkingen zien, dus als er geen afwijkingen gevonden kunnen worden is er toch niets aan de hand?
Wat is dan de werkelijke oorzaak?
Welnu, zoals we hebben gezien leidt chronische stress tot het aanzetten van ontstekingsreacties. Dit zogenaamde ‘inflammasoom’ is de startmotor van ontstekingsprocessen en is in bijna alle weefsels terug te vinden. In heel veel cellen in ons lichaam zijn moleculen aanwezig die na activatie een groot complex vormen, het ‘inflammasoom’ genaamd. Via ontstekingseiwitten communiceert het immuunsysteem direct met het centraal zenuwstelsel. Een van de reacties is een activering van het slaapcentrum, waardoor je chronisch vermoeid bent, ook al heb je geen enkele inspanning verricht.
Vanuit stress en sterke geestelijke, maar ook fysieke trauma’s, kunnen dus ontstekingen ontstaan in bijvoorbeeld spieren, gewichten of darmen met alle daarbij behorende klachten, die ook meestal gepaard gaan met pijnen.
Naast de vermoeidheid komen ook allerlei psychische klachten tevoorschijn zoals angst, depressie, slechte concentratie en slaapstoornissen. Het ziektebeeld dat op deze manier ontstaat heet dan Fibromyalgie, vaak een wisselend beeld gekenmerkt door een combinatie van diverse klachten gepaard met veel pijn.
De klachten hebben meestal geen direct aanwijsbare oorzaak, maar hebben wel vaak een relatie met ernstige jeugdtrauma’s.
Het lijkt van belang om het fenomeen pijn nader onder de loep te nemen.
Iedereen weet wat pijn is, meestal door een lichamelijk trauma veroorzaakt of door een ontstekingsproces. In feite is het een signaal van het lichaam van: ‘let op er is op deze plaats iets aan de hand waar je aandacht aan moet besteden’.
Of we willen of niet, we moeten er wel aandacht aan besteden, want als we dat niet zouden doen dan kunnen we onszelf in levensgevaar brengen. Dit soort pijn heeft dus een duidelijke functie en oorzaak. Maar de pijn die optreedt bij ziektebeelden zoals hierboven beschreven komen op een andere manier tot stand.
Er is een hele familie van pijnreceptoren, een daarvan zijn de zogenaamde ‘zuur gevoelige pijnreceptoren’. Bij kleine veranderingen in de zuurgraad van het weefsel geven deze receptoren een signaal af dat in de hersenen tot een pijnsignaal leidt. Ontstekingen geven veelal aanleiding tot een verhoogde zuurgraad van in het weefsel.
Water heeft een neutrale zuurgraad (pH = 7), is de pH lager dan noem je dat zuur, is de pH hoger dan noem je dat basisch of ook wel alkalisch. De pH in ons lichaam is met een pH van 7,2 dus licht basisch. Bij deze pH zijn de zuurgevoelige receptoren enkelvoudig en inactief. De zuurgevoelige receptoren werken via zuurgevoelige eiwitten. Drie van deze eiwitmoleculen kunnen een complex molecuul vormen bij verhoging van de zuurgraad (dus een verlaging de pH)
Als je met je vinger op je huid tikt dan voelt dat mechanisch, maar absoluut niet als pijn. Maar als er ter plekke op dat moment een beschadiging is zoals bijvoorbeeld een wondje, een lichte verbranding of een ontsteking, dan voelt dat kleine tikje als pijnlijk. Dit komt doordat bij de geringe toename van de zuurgraad in het weefsel bij irritatie, beschadiging of ontsteking de zuurgevoelige eiwitten een complex van drie hebben gevormd, waardoor een zeer heftige pijn wordt geregistreerd.
Bij chronische stress start de aanmaak van een actief inflammasoom waardoor de ontstekingsgraad omhoog gaat, met als gevolg dat de pijnreceptoren worden geactiveerd. Het lichaam reageert op deze uit de hand gelopen situatie en maakt het stofje ‘Substance P’ aan, dat de stressrespons remt, maar het verlaagt helaas de pijndrempel doordat het aantal pijnreceptoren toeneemt.
Uiteindelijk treedt een cascade van reacties in werking door de vorming van een aantal eiwitten die ook nog eens de omgeving rond de pijnplek gaan veranderen. Door de productie van VGE (een groeifactor voor kleine bloedvaten) en BDNF (groeifactor voor zenuwtakken) verandert zowel de doorbloeding als de temperatuurregulatie ter plekke bij een toename van pijnreceptoren.
Het zijn uiterst complexe veranderingen die uiteindelijk ten grondslag liggen aan klachten zoals fibromyalgie en aanverwante ziektebeelden zoals chronisch vermoeidheidssyndroom en onbegrepen pijnsyndromen. Deze heftige ziektebeelden hebben een achtergrond van ernstige stress momenten waardoor blijvende veranderingen in hersenstructuren, stresshormoonbalansen en epigenetische veranderingen zijn aangebracht. Ingewikkeld is het wel, maar de praktiserende medicus ziet geen afwijkingen, dus geen ziekte.
Het is van belang dat deze patiënten een op de persoon afgestemde (deels ook psychische) behandeling krijgen en vooral ook steun bij het ontwikkelen van een goede levensstijl. Volstrekte onkunde en onbegrip is helaas wat de reguliere gezondheidszorg deze patiëntengroep te bieden heeft.
Als je behoort tot deze patiëntengroep probeer dan hulp te zoeken bij een natuurgenezer, bespreek waar de problemen mogelijk verband mee hebben, ga ze naar boven halen en probeer de stress er af te halen. Dit kan door een dagelijks meditatieprogramma te realiseren, uiteraard eerst onder begeleiding.
Je zal merken dat reeds na enkele weken een ontspanning van jouw lichaam optreedt. Meditatie van ongeveer 20 min per dag doet namelijk het omgekeerde van een chronische stress reactie op je lichaam. Ook yoga heeft een dergelijk effect, evenals sporten.
Bouw je medicijnkast af en verander samen met een deskundige jouw lifestyle. Denk aan de wijsheden van de Tolteken en streef die na. Het is niet eenvoudig om dit voor elkaar te boksen, omdat het (juist voor jou) moeilijk is je ertoe te zetten. Jouw genezingsproces vraagt tijd, inspanning en discipline en veel begrip van jouw omgeving. Maar na enkele maanden zullen veel van je klachten zijn verdwenen. Val niet terug in oude gewoontes, blijf bij de les (dat wordt steeds makkelijker) en je zal weer normaal kunnen functioneren.
De toverwoorden zijn: meditatie, yoga, sport en lifestyle.
Meerdere chronische ziektebeelden moeten nog aan de orde komen, dus blijf alert op Orjana.nl .
Voor nu, een genezende groet van dr Roel.
Uitingen van derden in columns reflecteren niet per definitie de visie van Orjana.nl
** Wie een vraag heeft voor Dr Roel mag die emailen naar info(apestaart)orjana(punt)nl (schrijven zoals een normaal emailadres geschreven wordt). Dr Roel zal uit de inzendingen selecteren en antwoorden via de column of email. Uw mail wordt altijd beantwoord of door Orjana of door Dr Roel.
Ons leefpatroon is in de vorige eeuw enorm veranderd. Dit heeft tot gevolg gehad dat er veranderingen van ziektepatronen zich hebben voorgedaan. De levensverwachting was tot het einde van de 19e eeuw gemiddeld ongeveer 50 jaar. Nu is de gemiddelde levensverwachting toch ongeveer zo’n 30 jaar hoger. Bepaalden eerder vooral infectieziekten als mazelen, tuberculose en influenza en een hoge kindersterfte de lage levensverwachting. Nu zijn dat andere ziekten als hart-en vaatziekten, hersenziekten en kanker in al zijn soorten.
Niet alleen dodelijke aandoeningen zijn veranderd, maar het hele patroon van ziekten is veranderd. Zo is de incidentie van kinderziekten zoals autisme, allergieën, ADHD, astma en coeliakie de laatste 25 jaar enorm toegenomen. Burn-outs komen op steeds jongere leeftijd en steeds frequenter voor. Auto-immuun ziekten, die we tot de chronische ziekten rekenen, rijzen de pan uit.
Ziekten zoals Multipele Sclerose(MS), Alzheimer, Ziekte van Parkinson, ALS, diabetes type 1, reuma, colitis ulcerosa, morbus Crohn, maar ook allerlei kanker soorten, zijn sterk in frequentie gestegen. Om nog maar niet te spreken van psychische aandoeningen die sterk stijgen en bij steeds jongere mensen voorkomen.
Het aantal mensen in Nederland met een chronische ziekte is toegenomen tot zo’n slordige 10 miljoen. Al deze ‘patiënten’ bevolken klinische bedden en poliklinieken in onze ziekenhuizen, allemaal consumeren zij meerdere medicijnen. Big-Farma is de winnaar.
Als hun pillen zouden werken zou je op z’n minst een gestage daling van het aantal chronische zieken moeten kunnen zien. Het tegendeel is waar.
Ja, de levensverwachting is gestegen en ja, de gemiddelde leeftijd is gestegen, maar voornamelijk als gevolg van de lage kindersterfte en de enorme daling van sterfte aan infectieziekten. Gemiddeld leven we langer, maar zeker niet met minder zorgen en stress.
Het is niet zo dat er een toename is van mensen boven de 110 jaar of ouder. De oudste vrouw in ons land is 113 jaar oud en de oudste man 108. De gemiddelde leeftijd van de alleroudsten neemt niet toe, nee die is juist gedaald, al vanaf 1990.
Derhalve is niet te verwachten dat we in 2050 opeens allemaal 120 jaar oud zullen worden. Het is zelfs de vraag of we dat wel zouden willen, ik niet in ieder geval.
Chronische stress zet biochemische processen in gang, vaak via neurale netwerken, waarbij degeneratieve- en/of ontstekingsprocessen ziekelijke veranderingen initiëren die kunnen leiden tot een chronische ziekte.
Als we kijken naar pijnsyndromen en fibromyalgie dan zijn er meestal geen duidelijk oorzaken of afwijkingen aantoonbaar. De mensen die hieraan lijden worden van het kastje naar de muur gestuurd en zij vallen in de categorie ‘zeurkousen’. Hun problemen worden afgedaan met ‘het zit tussen je oren’. Helaas is dat ook zo, maar dat betekent niet dat die pijnen en vermoeidheid niet bestaan.
Wel degelijk vergallen ze jouw vreugde in dit leven, helaas zal jijzelf echt aan de bak moeten om jouw gezondheid van lijf en leden weer op de rails te zetten.
Jouw beste begeleider zal dan een natuurgeneeskundige zijn, zeker niet een medisch specialist want die vindt jou een aandachttrekker en/of een aansteller.
Vaak is er sprake van chronische stress door jeugd trauma’s en zijn er dan begeleidende klachten zoals slapeloosheid, angstaanvallen, vermoeidheid en pijnen. De chronische stress wordt gevoed en in stand gehouden door angsten, negatieve gevoelens en gedachten, die niet alleen op het heden gericht zijn maar ook op de toekomst en het verleden.
Door de chronische stress blijft het immuun apparaat geactiveerd, bepaalde mediatoren en/of neurotransmitters die dan vrijkomen activeren het slaapcentrum waardoor vermoeidheid en lusteloosheid worden gevoeld. Het lichaam blijft als het ware in de alarmmodus staan en dat kost veel energie.
De cellen kunnen hun functie dan niet meer voor de volle 100% waarmaken.
Natuurlijk zal ons lichaam dit opmerken en worden wij ingelicht over wat er aan schort, maar we zijn niet meer bij machte om daar adequaat op te reageren. Ook omdat we niet altijd goed naar ons lichaam luisteren. Wat er dan uiteindelijk optreedt is een chronische onbalans in een van onze orgaansystemen met als resultaat: een chronische ziekte.
De chemische stoffen die deze cascade van klachten veroorzaken zijn wetenschappelijk vastgesteld en hebben veel moeilijke namen opgeleverd. Deze moleculen hebben een sterke biologische werking op allerlei processen in ons lichaam. Zij veroorzaken ontstekingen, pijnen en disfunctie van orgaansystemen.
De natuurgeneeskunde heeft vaak een andere kijk op het ontstaan van klachten en bijbehorende ziektebeelden. Zij gaat uit van endogene en exogene toxinen die door stapeling in cellen de functie verstoren.
Uiteindelijk kunnen cellen deze toxinen in de cel alleen nog verlagen als ze delen. In dat geval wordt de hoeveelheid toxinen per cel gehalveerd. Deze celdelingen zouden uiteindelijk kunnen leiden tot een vorm van kanker.
Endogene toxinen zijn toxinen die vrijkomen bij stofwisselingsprocessen in cellen. Ook daarbij komen schadelijke stoffen vrij die meestal worden verwijderd via de nieren in onze urine. Soms lukt dat niet goed door bijvoorbeeld een verminderde nierfunctie.
Exogene toxinen zijn stoffen die wij binnenkrijgen via onze voeding, het betreft dan gifstoffen die via groenten, vis en vlees en die bij de processing van voedsel worden toegevoegd, zoals smaakversterkers, chemische smaakstoffen en conserveringsmiddelen.
Ons drinkwater bevat eveneens toxinen zoals zware metalen, resten van medicijnen en resten van gifstoffen afkomstig van fabrieken die hun afvalstoffen lozen in onze rivieren.
Ook ademen wij voortdurend gifstoffen in en niet alleen als je rookt, maar door al die toxinen die door fabrieken en energiecentrales in de lucht worden geblazen.
En of dat nog niet genoeg is kunnen allerlei micro-organismen, waaronder bacteriën, schimmels, virussen en parasieten celfuncties verstoren.
Met name virussen kunnen zich in cellen onttrekken aan het immuunsysteem, maar dan toch de celfunctie ernstig verstoren en het DNA veranderen.
Zo kunnen bepaalde types Humaan Papilloma Virus (HPV) in de epitheelcellen van de baarmoederhals veranderingen in het DNA veroorzaken, waardoor uiteindelijk (na 10-15 jaar) baarmoederhalskanker kan ontstaan.
Na een infectie met een Epstein-Barr( EB) virus, waarvan er ook zo’n 60 types bestaan en onder andere verantwoordelijk zijn voor de ziekte van Pfeifer, kunnen deze virussen zich onttrekken aan het immuunsysteem door zich bijvoorbeeld in de levercellen schuil te houden. Hierdoor functioneren deze cellen slecht en dit geeft aanleiding tot langdurige vermoeidheid, slecht concentratievermogen en slechte nachtrust, als de acute fase van het ziekte al lang voorbij is.
Hetzelfde is het geval met het COVID-19 virus dat zich na de acute fase, die zoals je weet op de IC kan eindigen, in de bekledende cellen van de longblaasjes (alveolaire cellen) maar ook in cellen van andere organen achterblijven, zich daar schuilhouden om zich aan het immuunapparaat te onttrekken.
Dit zijn de Corona patiënten met een natraject met sterke vermoeidheid, ernstige concentratie stoornissen, kortademigheid en slaapstoornissen. Deze klachten kunnen zeer lang aanwezig blijven, eigenlijk tot het virus is geklaard.
In deze gevallen is het aan te raden contact op te nemen met een natuurgeneeskundige. De reguliere gezondheidszorg kan deze klachten niet verklaren en dat is het dan.
Het is niet erg als je iets niet begrijpt, maar zeg dat dan. Wij weten niet wat waar is en wat niet, maar ga zeker niet uit van veronderstellingen die zijn gebaseerd op het zaaien van angst. Al die wijsneuzen in die talloze praatprogramma’s vertellen je hun verhaal, maar denk maar niet dat dat de waarheid is, luister maar blijf kritisch. De meesten praten om hun ego nog verder op te pompen; jij kan dan maar het beste afhaken. Mijn vader zou zeggen ‘laat ze toch lullen’.
Ja, wat hebben we ons aangehaald om onszelf steeds vaker onder grote druk te laten zetten. Waarom proberen we niet iets dichter bij onszelf te blijven en grenzen te stellen aan ons ego, onze hebzucht, onze verdraaiing van de werkelijkheid en het uitdragen van ons geloofssysteem dat op indoctrinatie is gebaseerd. Waarom cultiveren wij onze angsten en spiegelen we onszelf aan wat wij denken te moeten zijn, ons voorgeschreven door sociale media en overheden. Sociale media die ons volproppen met shit en ons zo uit het ‘Nu’ weten te houden.
Overheden die het contact met de werkelijkheid totaal zijn kwijtgeraakt en niet voor het volk maar voor zichzelf (hun eigen onvoorstelbaar grote ego) bezig zijn.
We weten niet meer wie we zijn en wat echt is. Soms zou je terug willen naar de ‘basis’. Maar wat is dat dan?
Eigenlijk willen we weer die liefde voelen, gelukkig zijn, vrij zijn van onze opgedrongen overtuigingen en openstaan voor vanalles en nog wat, met als grootste ideaal innerlijk rust, volmaaktheid. Ver weg van oordelen van anderen en angsten. Geen stress, laat staan chronische.
Wat doen we onszelf allemaal aan? Waarom laten we ons in met die kakofonie van geluid om ons heen, waardoor we onszelf niet meer kunnen horen?
Is het omkeerbaar? Ja, als wij dat willen, dan kunnen wij dat. Hoe dan? Door ons bewustzijn te verhogen! Oké, dat is misschien gemakkelijk gezegd, maar hoe dan? Voorlopig zou je kunnen oefenen met een aantal oude(Tolteekse) wijsheden:
1.. Let op je vocabulaire…..’
Want negatieve woorden, bijvoorbeeld scheldwoorden, komen als een boemerang terug en maken vele relaties stuk. Als je denkt dat je in relaties elkaar kan vernederen en ruzie kan maken, dan heb je het bij het verkeerde eind. Alles wat je zegt komt bij je partner binnen en richt diep van binnen schade aan. Langzaam maar zeker zal dat tot het einde van de liefde leiden. Juist in een relatie liggen liefde en haat dicht bij elkaar, wees dus vooral in een relatie zuinig op elkaar en tel tot tien voor je iets naars gaat zeggen
2.. Vat niets persoonlijk op.
Wat ze ook tegen je zeggen, het kan je niet kwetsen, het gaat immers niet over jou, want niemand weet wie je echt bent. Als dit je lukt, verlos je jezelf van heel veel drama. Het zal niet makkelijk zijn, want je zal dan wel even over jouw ego heen moeten stappen en dat kan wel eens te groot blijken te zijn. Doe je best….
3.. Ga niet uit van veronderstellingen.
Hecht geen enkele waarde aan veronderstellingen, aannames, ‘ik denk dat…’, ‘ik geloof dat…’, ‘mijn mening is…’, ‘wat als…’, en zo meer. Veronderstellingen geven ons de gelegenheid om drama te creëren, dat is iets wat we graag doen, drama verkoopt, zie de roddelbladen. Neem deze uitspraken met een kilo zout, misschien kan je erom lachen, maar neem ze zeker niet op in jouw geloofssysteem.
4.. Doe altijd je best.
Dat is namelijk ook het enige dat je kan doen en dat kan van dag tot dag anders zijn. Verwacht niet dat je altijd onberispelijk in je woorden zal zijn, of dat je ineens nooit meer iets persoonlijk zult opvatten, of dat je nooit meer zult uitgaan van veronderstellingen. Daarvoor zijn de oude gewoontes te sterk in je geloofssysteem verankerd. Doe dus gewoon je best.
5.. Leer te luisteren, maar wees kritisch.
Wees kritisch omdat het meeste wat je hoort, maar ook leest, niet de echte waarheid is. Jij moet niet oordelen op grond van de vraag of een verhaal of zienswijze de waarheid is of niet. Je oordeelt niet, maar respecteert gewoon. Je moet weten dat wat mensen je vertellen niet meer is dan een verhaal, wetend dat alles wat ze zeggen vertekend is door hun overtuigingen, door hun geloofssysteem.
Luister bijvoorbeeld naar de verhalen van twee mensen die gaan scheiden en je hoort dat deze totaal verschillend zijn. Zij liegen niet, maar hun verhalen zijn beide vertekend door hun overtuigingen. Oordeel dan niet maar respecteer die verhalen. Met hun verhalen laten zij je gewoon weten wat er zich in hun virtuele wereld afspeelt.
Door te leren luisteren, zul je precies weten wat andere mensen willen. Als je eenmaal weet wat ze willen, is het aan jou om te beslissen wat je met die informatie wilt doen. Je kunt erop reageren of niet, je kunt het eens zijn met wat ze zeggen of niet, dat alles hangt helemaal af van wat JIJ wilt.
Het woord lifestyle is al de nodige keren gevallen. Zij die een chronische ziekte hebben, zullen in de eerste plaats naar hun ‘lifestyle’ moeten kijken.
Wat ik doe is je een aantal handvatten geven om inzicht te krijgen in wat er toe heeft geleid dat je afhankelijk bent geworden van het ziekenhuis en zelf de controle over jouw gezondheid bent kwijtgeraakt.
Ja, zo was het wel weer even genoeg, maar we hebben nog veel te bespreken.
Stress, emoties en biochemie hebben een grote invloed op geest en lichaam. In de volgende rubriek zal ik verder ingaan op factoren die een rol spelen bij enkele specifieke chronische ziekten, zoals aderverkalking, diabetes en andere auto-immuunziekten, depressie en kanker.
Doe je voordeel met het luisteren naar je lichaam, wijsheden uit een ‘oude’ cultuur en vooral ‘doe altijd je best’.
Een beste groet,
Dr Roel.
Uitingen van derden in columns reflecteren niet per definitie de visie van Orjana.nl
** Wie een vraag heeft voor Dr Roel mag die emailen naar info(apestaart)orjana(punt)nl (schrijven zoals een normaal emailadres geschreven wordt). Dr Roel zal uit de inzendingen selecteren en antwoorden via de column of email. Uw mail wordt altijd beantwoord of door Orjana of door Dr Roel.
Als het goed is hebben we de oorzaken van chronische stress nu wel zo’n beetje de revue laten passeren. Het effect van deze chronische stress momenten is voor ieder individu verschillend, maar de uitwerking op mensen uit dezelfde familie komt toch vaak overeen. Zo komen bij de mannen van mijn vaders kant bijvoorbeeld vaak hart- en vaatproblemen voor. We noemen deze gevoeligheid dan familiair. In andere families komen schildklier problemen, diabetes, of maag-darm problemen vaker voor. Depressies komen vaker binnen bepaalde families voor, maar ook chronische ziekten zoals Multipele Sclerose, Parkinson en ALS.
Zelfs bepaalde vormen van kanker komen in bepaalde families vaker voor. Slechts in een beperkt aantal is er sprake van erfelijkheid, dus van een afwijking in het DNA, zoals bij vormen van borstkanker en dikke darm kanker.
De laatste decennia is veel onderzoek gedaan naar de invloed van stress op ons lichaam.
Wat gebeurt er nu eigenlijk als er stress door ons lichaam wordt ervaren.
Stress wordt geregistreerd in onze hersenen, bijvoorbeeld omdat ons geloofssysteem wordt gefrustreerd zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Heel vaak is ons bewustzijn behoorlijk laag waardoor we langzaam maar zeker het contact met de werkelijkheid verliezen.
In dit proces speelt ons ego een bepalende rol. Het ego doet er alles aan om ons de hele dag uit het ‘NU’ te houden door ons de hele dag bezig te houden met meestal zinloze gedachten. Veel van die gedachten zijn angsten uit het verleden die naar de toekomst worden geprojecteerd, natuurlijk niet kunnen worden opgelost, maar wel onze denkwereld in beslag nemen. We maken ons zorgen over van alles en nog wat en zijn dus niet bezig met de werkelijkheid.
Dit heeft tot gevolg dat we te maken krijgen met niet materiële krachten die tot uiting komen als gevoelens.
Angst, boosheid, eenzaamheid, liefde en haat zijn voorbeelden van gevoelens die in grote mate onze gezondheid sturen en bepalen. Zij hebben een enorme impact op ons bestaan. Wat gebeurt er al niet met ons als we bijvoorbeeld verliefd zijn? In feite kan je niet meer normaal functioneren, het lijkt wel of het contact met de hersenschors is verbroken, elk gevoel van realisme is verloren gegaan. Zelf beschouw ik verliefdheid daarom als een vrij ernstige emotie, bijna als een ziekte. Er is geen ratio meer, geen werkelijkheid, soms dus een gevaarlijke situatie. Alle ouders met dochters hebben wel eens hun hart vastgehouden als hun dochter weer verliefd werd, geen land meer mee te bezeilen.
Emoties kunnen ongemeen krachtig zijn, zo kan haat makkelijk aanleiding zijn tot moord en doodslag of ten grondslag liggen aan oorlogen.
Emoties hebben te maken en worden bepaald door de biochemie. Het zijn dus biochemische stoffen (bepaalde eiwitten) die uiteindelijk onze emoties sturen en ons gedrag bepalen. Maar ook biochemische stoffen die al of niet via blokkering of activering van genen invloed kunnen hebben op onze genetische informatie.
Door acute of chronische stress komen biochemische processen op gang die emoties als haat, angst en andere negatieve emoties opwekken en zo een negatief effect gaan hebben op het functioneren van orgaansystemen.
In het huidige medische denken wordt nauwelijks rekening gehouden met gevoelens en emoties. Zij zijn weliswaar niet tastbaar en ook niet meetbaar maar hebben wel een enorme kracht. Het verschil tussen haat en liefde is gigantisch.
Haat heeft een sterk negatief effect op ons functioneren, terwijl liefde een sterk positief effect heeft en dat terwijl deze gevoelens heel dicht bij elkaar liggen en zo maar in elkaar kunnen over gaan. Je zou kunnen zeggen dat gevoelens en emoties niet bestaan, maar ontstaan door interactie tussen mensen.
Het huidige medische denken is gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek
(de ratio) hier is nauwelijks plaats voor gevoelens en emoties. Dat is dus uiterst merkwaardig omdat zij enorm veel invloed hebben op vitale processen die niet alleen verbonden zijn met onze gezondheid maar ook effect hebben op ons leven en welbevinden en zelfs op onze levensduur.
Zo is bijvoorbeeld aangetoond dat bij ratten het gevoel van eenzaamheid (isolatie van de groep) veranderingen in het DNA teweeg kan brengen waardoor tumorgroei wordt gestimuleerd. Hoeveel mensen lijden er op dit moment, door alle beperkende Corona regels, niet aan eenzaamheid. Als we het over eenzaamheid hebben is dat duidelijk iets anders dan alleen zijn.
Veel mensen zijn graag alleen en beleven dat niet als stress. Sociaal isolement, zoals door de Corona regels wordt opgelegd, wordt door velen wel als stress ervaren, er zullen allerlei negatieve emoties ontstaan waardoor zelfs ook het DNA kan veranderen.
Alle celgroepen in ons lichaam hebben verschillende functies terwijl hun DNA hetzelfde is. Het DNA draagt honderden codes die zorgdragen voor een bepaalde functie van een cel. Deze functies zijn dus gekoppeld aan bepaalde stukjes van het DNA, die we ‘genen’ noemen.
Als je dus een bepaalde functie wilt in- of uitschakelen dan kan je dat doen door een gen aan- of uit te zetten. Bewust hebben we hier gelukkig geen invloed op. Emoties en gevoelens die door chronische stress kunnen worden veroorzaakt kunnen wel degelijk veranderingen in ons DNA bewerkstelligen.
Het DNA is georganiseerd op een chromosoom, er bestaan 23 chromosomen paren waarvan het 23ste chromosomen paar het geslacht bepaalt. Een chromosomen paar bestaat uit 2 strengen DNA, een streng afkomstig van je vader en een streng afkomstig van je moeder, zij zijn als een spiraal met elkaar verbonden zijn. We noemen dat een dubbele helix.
Aan het uiteinde van ieder chromosoom bevindt zich een telomeer, dit kan je beschouwen als een plastic hulsje aan het eind van een schoenveter. Als dit hulsje kapot gaat, rafelt de veter en wordt in principe onbruikbaar.
De lengte van deze telomeren zijn van belang bij celveroudering en dus het overleven en functioneren van de cel. Bij elke celdeling wordt een telomeer iets korter, tot het moment dat de cel niet meer kan delen en afsterft. Het blijkt dat chronische stress dit proces sterk kan beïnvloeden. Het zorgt ervoor dat telomeren versneld korter worden. Dan wordt dus het verouderingsproces geactiveerd, wat onder andere tot uitdrukking komt in een vele jaren kortere levensverwachting.
Chronische stress verkort de levensverwachting, maar het is ook gebleken dat innerlijk welbevinden en ontspanning (zoals mindfulness, yoga, meditatie of sport) juist een positieve invloed hebben op onze levensverwachting.
Ondertussen wordt chronische stress wel beschouwd als een ware sluipmoordenaar. Maar het is onbegrijpelijk dat dit zo zorgeloos wordt geaccepteerd in onze maatschappij. De relatie tussen chronische stress en ziekte wordt door vrijwel iedereen aangevoeld. Blijft des te onbegrijpelijker dat er een sterke scheiding tussen lichaam en geest in onze cultuur bestaat en dat mensen erg slordig met hun geestelijke gezondheid omgaan.
Er zijn een paar mechanismen om bepaalde functies van een cel via het aan- en uitzetten van ‘genen’ te beïnvloeden.
Een belangrijk mechanisme gaat via het gebruik van ‘transcriptiefactoren’. Deze transcriptiefactoren zijn bepaalde eiwitten die als een soort DNA-schakelaars die specifieke codes naast een ‘gen’ op het DNA herkennen en door binding aan deze codes het gebruik van dat ‘gen’ reguleren. Deze specifieke code voor een transcriptiefactor zit niet slechts naast 1 ‘gen’ maar naast honderden genen.
Dus als een transcriptiefactor wordt geactiveerd, dan veranderen er vele functies.
Het blijkt nu dat chronische stress die invloed heeft op gevoelens en emoties via een complexe weg in de hersenen processen start die uiteindelijk tot gevolg hebben dat transcriptiefactoren worden geactiveerd of geremd en op deze manier dus vele functies tegelijk veranderen.
Zo is bijvoorbeeld de transcriptiefactor die de afweer remt bij gevoel van eenzaamheid, verlaagd en de factor die de afweer stimuleert, verhoogd. Dit heeft tot gevolg dat het immuunsysteem als het ware ontspoort en de kans op ontstekingsziekten, zoals auto-immuunziekten, toeneemt, maar ook effect kan hebben op het verloop van kanker.
Door chronische stress kunnen via allerlei biochemische processen chronische ziekten worden geïnduceerd en/of geactiveerd.
De veranderingen in ons genetisch materiaal kunnen soms tot 3 generaties worden doorgegeven. Dit betekent dat de veranderingen in het DNA die aanleiding waren voor een bepaalde chronische ziekte ook kunnen worden doorgegeven aan je nakomelingen, maar na 1 of 2 generaties ook weer kunnen normaliseren. Dit zou dus ook iets te maken kunnen hebben met familiariteit en wellicht ook wel het begrip erfzonden.
Ik begrijp dat het bovenstaande geen eenvoudige materie is, maar het is wel noodzakelijk omdat het anders niet is uit te leggen waarom chronische stress zulke ingrijpende veranderingen in gang zet en aanleiding kan zijn tot het ontstaan van chronische ziekten.
Geest en lichaam zijn niet van elkaar te scheiden. De kracht van emoties en gevoelens op ons lichamelijk functioneren wordt door de medische wereld zwaar onderbelicht.
In deze tijd van alle emoties en gevoelens door het Corona-gebeuren, moeten wij toch proberen de stress die hier mee gepaard gaat zo veel mogelijk te neutraliseren en in het ‘NU’ te plaatsen.
In de volgende rubrieken zal ik verder ingaan op mechanismen en processen waardoor chronische ziekten, ook kanker, nog meer zijn te relateren aan chronische stress.
Ter sprake zal ook komen hoe we chronische stress kunnen neutraliseren en zo chronische ziekten kunnen voorkomen en genezen.
Geest en lichaam zijn ondeelbaar!!
Groet van Dr Roel.
Uitingen van derden in columns reflecteren niet per definitie de visie van Orjana.nl
** Wie een vraag heeft voor Dr Roel mag die emailen naar info(apestaart)orjana(punt)nl (schrijven zoals een normaal emailadres geschreven wordt). Dr Roel zal uit de inzendingen selecteren en antwoorden via de column of email. Uw mail wordt altijd beantwoord of door Orjana of door Dr Roel.
.
We zijn het probleem van chronische ziekten al vaker tegengekomen in mijn rubrieken. De meeste chronische ziekten zijn gerelateerd aan chronische ontstekingen op verschillende locaties in ons lichaam. Ontstekingsprocessen zijn te herkennen door de patholoog anatoom aan een overmaat van ontstekingscellen in het weefsel. De meeste van deze chronische ziekten behoren tot de zogenaamde auto-immuunziekten, het zijn dus in principe ontstekingsziekten.
Dat wil zeggen dat de medische wereld er vanuit gaat dat deze ziekten ontstaan door het feit dat ons immuunsysteem een bepaald eiwit niet meer als ‘eigen’ maar als ‘lichaamsvreemd’ herkend. Er is eigenlijk maar een reactie op iets dat niet ‘eigen’ is en dat is een ontstekingsreactie.
Waarom het lichaam zo’n eiwit niet als ‘eigen’ herkent, dat weten de heren medici dan weer niet. Dus de zogenaamde auto-immuunziekten berusten op veronderstellingen en kunnen we zeker niet tot waarheden bombarderen.
Neem van mij aan dat het immuunsysteem zich zeker niet tegen onszelf keert. Het immuunsysteem is er om ons tegen indringers en weefselschade te beschermen, dat is een waarheid.
De kenmerken van elke ontsteking zijn: roodheid(rubor), zwelling(tumor), warmte(calor), pijn(dolor) en verstoorde functie(functio laesa).
Bij ontstekingen kunnen een scala aan ontstekingscellen betrokken zijn. Zij worden vrijwel allemaal in het beenmerg aangemaakt en komen via de bloedstroom in het ontstekingsveld, aangetrokken door stoffen(mediatoren) die in het weefsel vrijkomen bij vreemde indringers of weefselschade.
Het beenmerg is de plaats waar alle in het bloed aanwezige cellen worden geproduceerd.
De kleur van het bloed(rood) is te danken aan de rode bloedcellen(erytrocyten). De kleurstof is het zogenaamde hemoglobine, een eiwit dat zuurstof kan binden, maar ook weer kan afstaan. Het hemoglobine is helder rood als er veel zuurstof is gebonden, het wordt donkerder als er minder zuurstof is gebonden. Dat maakt dat slagaderlijke(arteriële) bloed helder rood is en aderlijke(veneuze)bloed donker rood van kleur is.
Per seconde worden in ons lichaam 500.000 cellen aangemaakt, de meeste in ons beenmerg en maag-darm kanaal. De zaadcel productie bij de man niet meegerekend (dat zijn er trouwens maar 7.000.000 per dag). Dat betekent dat er per dag vijftig miljard nieuwe cellen door ons lichaam worden gevormd.
Die hoeveelheid is bijna niet te bevatten en dan te bedenken dat deze cellen direct hun specifieke functies in het lichaam uitvoeren. De organisatie om het lichaam alleen al in stand te houden is iets onvoorstelbaars.
Het is eigenlijk fascinerend dat dit zo gladjes verloopt, gelukkig hoeven we ons hierover geen zorgen te maken, dit alles verloopt geheel automatisch.
Chronische ziekten ontstaan dus in principe niet door fouten in het proces om ons lichaam in stand te houden. Vrijwel alle chronische ziekten zijn het gevolg van chronische stress samen met een verkeerde lifestyle.
Wat is eigenlijk ‘chronische stress’?
Er is geen eenvoudige definitie van chronische stress. Om te begrijpen hoe chronische stress ons lichaam letterlijk kapot kan maken moeten we op de hoogte zijn wat er allemaal met ons gebeurt van baby tot onze volwassenheid.
Bij onze geboorte en in onze peuter, kleuter en jonge kinderen jaren zijn wij voornamelijk in het ‘nu’. Het verleden was slechts een leerproces en over de toekomst hebben kinderen tot een jaar of 14 nog niet echt nagedacht. Zij zijn nog onbevangen in het nu.
Daarna gaat het menselijk brein angsten uit het verleden naar de toekomst projecteren. Onze tekortkomingen worden langzaam maar zeker onder een vergrootglas gelegd en we verliezen onze onbevangenheid.
In onze pubertijd proberen dan we onze eigen identiteit te ontwikkelen, een eigen ik en dat betekent eigenlijk dat ons verstand het voor het zeggen krijgt met gedachten die ons de hele dag bezighouden. Dat is de stem die dag en nacht tegen je lult, zogenaamde gedachten die we steeds maar aan het herkauwen zijn en tot niets leiden.
Als het stil is om ons heen zijn dat de zorgen voor morgen die ons ‘s nachts kwellen en uit onze slaap houden. Onze opvoeders hebben een grote invloed op deze ontwikkeling. Als eerste opvoeders komen de ouders in beeld. Zij leven in een totaal andere wereld dan het kind. De baby kan nog niets en ziet alleen vage contouren die verder nog geen enkele betekenis hebben. Van alle zoogdieren zijn de menselijke hersenen het slechtst ontwikkeld bij de geboorte.
Onze hersenen zijn bij de geboorte nog lang niet uitgegroeid, gebieden met specifieke functies moeten nog uitrijpen, er zijn nog vele celdelingen van hersencellen nodig, ook moeten cellen nog talloze verbindingen met andere zenuwcellen maken en zelfs naar andere gebieden migreren. Uiteindelijk komt het gewicht van de hersenen uit op ongeveer 1300-1400 gram, bij mannen is het gewicht ongeveer 100 gram hoger dan bij vrouwen. Bij de geboorte is het gewicht ongeveer 350 gram, na 6 maanden is het gewicht reeds verdubbeld, na 10 jaar is het gewicht al reeds 95% van het uiteindelijke gewicht. Volledig maturiteit wordt pas bereikt na 21 jaar.
Dit geeft zeker een indruk hoe complex dit orgaan is. In principe hebben de hersenen zich ontwikkeld als in de evolutie het maagdarmkanaal tot ontwikkeling komt.
Bij zeeanemonen is de mond tevens de anus. Voor de ontwikkeling van het spijsverteringskanaal is een uitgebalanceerde aansturing nodig en zo ontstond ons brein. Tevens is dit de reden dat er een sterke relatie bestaat tussen de hersenen en de organen van de tractus digestivus. Dat betekent ook dat ons maagdarmkanaal voor een groot deel ook ons geestelijke welzijn bepaald.
Reeds voor de geboorte heeft de gemoedstoestand van de moeder invloed op baby in de uterus. Allerlei hormonen en andere biologisch actieve eiwitten in het bloed van de moeder bepalen tevens het welbevinden van de foetus in de uterus.
Als de moeder bijvoorbeeld plezier heeft in pianospelen komt er oxytosine vrij, dit hormoon geeft een gelukzalig gevoel bij de moeder, maar ook bij het kind. Elke keer zal het kind bij het horen van pianomuziek een prettig gevoel krijgen.
Staat de vrouw daarentegen onder stress dan zullen biologisch actieve stoffen die daarbij vrijkomen eveneens effect hebben op het kind. Zo heeft het ongeboren kind te maken met allerlei situaties die de moeder en haar omgeving betreffen. De zwangerschap zal dan ook veel beter verlopen bij een veilige en harmonieuze moedersituatie en dit zelfde geld voor een optimale ontwikkeling van het kind in de zwagerschapsperiode.
Na de geboorte heeft de baby te maken met grote aanpassingen van allerlei systemen (spijsvertering, ademhaling en zintuigelijke prikkels). Afhankelijk van de reacties van de buitenwereld en met name de moeder zal de baby zich veilig en prettig voelen.
Belangrijk voor de baby is een goede relatie met de moeder. Hij of zij kent de geur van de moeder. Het reukvermogen van de baby ontwikkelt zich als eerste van alle zintuiglijke waarnemingen. Geuren spelen een grote rol bij veel van onze emoties. Er zijn stoffen die we feromonen noemen en voor ons niet een bepaalde geur hebben, maar wel een zeer sterk effect hebben.
Als de moeder bijvoorbeeld geïrriteerd of angstig is, kan een baby dit aan de lichaamsgeur van de moeder doorkrijgen en zullen ook bij het kind onrust en angstgevoelens optreden.
Tijdens de ovulatie periode bij de vrouw worden feromonen door bepaalde zweetklieren (apocriefe zweetklieren) in de oksel en pubisregio uitgescheiden. Deze feromonen hebben een sterke aantrekkingskracht op de man om zo de kans op bevruchting tijdens de ovulatie te verhogen. Door de overdadige haargroei (oppervlakte vergroting) in de oksel en pubisstreek zal het signaal luid en duidelijk zijn. De huidige trent om deze regio’s zo kaal mogelijk te houden en 2x per dag te douchen zullen dus zeker niet bijdragen aan de kans op bevruchting van de eicel. Ook het overmatige gebruik van deodorant spuitbussen op deze plaatsen zal niet bijdragen aan de expressie van feromonen.
Het lichaam zorgt wel voor de juiste timing als het op bevruchting van een eicel aankomt, wij kunnen dat door onwetendheid makkelijk verstieren.
Ja, we dwalen wel wat af, maar het is ook niet makkelijk uit te leggen waar die zogenaamde chronische stress nou precies vandaan komt. Het heeft te maken met vele vele facetten van onze ervaringen tijdens onze ontwikkeling. Ten grondslag aan onze emoties liggen zeer complexe biochemische interacties, interacties die zowel een positief als een negatief effect kunnen hebben (bijvoorbeeld liefde of haat), maar zeer sterke krachten kunnen oproepen.
De vraag ‘waarom’ heb ik nu deze ziekte is zinloos en zal je zeker niet helpen om beter te worden. Ziekten en/of handicaps maken je niet onvolmaakt, iedereen is volmaakt. In onze huidige cultuur lijkt het alleen te gaan over gezondheid. Waar het echt om gaat is jouw bewustzijn.
Probeer jezelf bewust te zijn van jouw omgeving en luister eens, als 3de persoon, naar die voortdurende gedachten die jou steeds lastigvallen en tot niets leiden, maar bij jou wel zorgen en angsten oproepen.
De volgende rubrieken zullen meer uitleg geven over chronische stress en hoe hier beter mee om te gaan, maar ook over de biochemische processen die hieruit voortvloeien en uiteindelijk leiden tot ziekten.
Tot de volgende rubriek, groet Dr Roel
P.s.
Nog even iets over Corona.
De zomer is niet het seizoen voor griepvirus infecties, maar het Coronavirus lijkt niet echt seizoensgebonden. Er zijn zowel infecties in warme als in koude gebieden, daarom is het ook een pandemie.
In Europa lijkt het er toch op dat er sprake is van seizoensgebondenheid.
Om de kans op groepsimmuniteit te verhogen zouden in ieder geval met de kennis van nu alle buiten evenementen moeten worden vrijgegeven, zoals muziekfestivals, publiek bij alle sportevenementen en alle manifestaties.
Aangezien ouderen meer kans lopen op ernstige complicaties bij eenbesmetting, is het verstandig om een leeftijdsgrens voor deze evenementen te stellen van 65 jaar.
Complicaties hebben niet alleen te maken met de leeftijd, maar nog meer, misschien wel alleen, met een onderliggende chronische ziekten. Bij chronische ziekten is namelijk het CRP (Complement Reactieve Proteïne) in het bloed verhoogd en het Coronavirus geeft een enorme boost aan dit CRP, waardoor een veel te sterke ontstekingsreactie wordt geïnitieerd niet alleen in de longen (ernstig zuurstofgebrek) maar ook in andere organen zoals de nieren (nierinsufficientie).
Wie moeten we beschermen, 1: dat zijn alle mensen ongeacht hun leeftijd met een actieve chronische ziekte. Dat betekent dat als jij een chronische ziekte onder je leden hebt niet naar boven genoemde evenementen moet gaan.
2: Extra voorzichtig met mensen boven 75 met onderliggende ziekte.
In de buitenlucht zijn infecties zeldzaam en mensen tot 65 zonder onderliggende ziekte kunnen zonder mondkapjes en zonder afstandsbeperking met een gerust hart naar evenementen. Hoeveel mensen zou je hier een plezier mee doen en hun stress verminderen. Mocht je besmet worden, eigenlijk is dat de bedoeling, dan zal je maximaal wat griepverschijnselen krijgen.
Hierdoor zal er in de populatie een betere weerstand tegen dit virus ontstaan en op zich beschermt dat weer de kwetsbare groepen. Wat er nu gebeurt is dat het jaren gaat duren voordat dit virus uit de populatie is verdwenen. De gevolgen voor ons welbevinden en de economie zijn dan niet te overzien.
Ik begin me af te vragen waar onze wereld leiders mee bezig zijn en ons in onze vrijheden blijven beperken en ‘het nieuwe normaal’ blijven handhaven met absurde boetes, het is allemaal bangmakerij.
‘Het nieuwe normaal’ is abnormaal en fuck ‘het nieuwe normaal’.
Wanneer laten we horen dat we dit niet langer pikken.
Dr Roel
** Wie een vraag heeft voor Dr Roel mag die emailen naar info(apestaart)orjana(punt)nl (schrijven zoals een normaal emailadres geschreven wordt). Dr Roel zal uit de inzendingen selecteren en antwoorden via de column of email. Uw mail wordt altijd beantwoord of door Orjana of door Dr Roel.
